بررسی اثر درمانی کورتیکواستروئید تزریقی در برگشت انسداد راه های هوائی مصدومین شیمیایی مبتلا به انسداد مزمن ریوی

سابقه و هدف: انسداد مزمن مجاری هوایی ریه، ( chronic obstructive pulmonary disease: copd ) از عوارض مزمن آزار دهنده مصدومین شیمیایی با سولفور موستارد است. کورتیکواستروئیدها، برونکودیلاتورها و آنتی کلینرژیک ها شایع ترین داروهای مورد استفاده در درمان علائم بالینی این بیماری است که در درمان قطعی موثر نبوده ولی در کنترل علائم آزار دهنده موثر است.   مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای قبل و بعد تعداد 39 بیمار مصدوم با سولفور موستارد غیر سیگاری که براساس اسپیرومتری و استاندارد های ( american thoracic society: ats ) انتخاب شده و در سه گروه خفیف، متوسط، شدید تقسیم گردیدند و به مدت 8 روز تحت درمان با کورتیکواستروئید وریدی (متیل پردنیزولون) قرار گرفتند. بیماران سابقه مصرف کورتیکواستروئید در یک ماه اخیر نداشتند. در این مطالعه، تست های عملکرد ریوی را قبل و بعد از درمان اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه کردیم.   یافته ها: در 39 بیمار میانگین تمام تست های عملکرد ریوی بعد از درمان افزایش داشته است. تست های ( functional capacity volume: fvc ) با ( p=0.004 ) و ( forced expiratory volume: fev1 ) با ( p=0.001 ) بیماران به طور معنی داری افزایش داشت، در صورتی که در مورد ( peak expiratory force: pef ) با ( p=0.12 ) این افزایش معنی دار نبود. نتایج بدست آمده نشان دهنده افزایش بیماران در گروه خفیف و متوسط و کاهش بیماران گروه شدید بعد از درمان بوده است. شدت انسداد بعد از درمان در 33.33% بیماران کاهش یافته، در 61.54% بیماران بدون تغییر باقیمانده و در 5.12% بیماران بدتر شده است. که با در نظر گرفتن ( p=0.013 ) این اختلاف معنی دار بوده است. 31.6% افرادی که قبل از درمان دارای شدت انسداد خفیف یا نرمال بودند به بهبودی مناسب دست یافتند. 60% افراد با شدت انسداد متوسط و 80% افراد با شدت انسداد شدید نیز به این شاخص رسیدند. با توجه به این نتایج هر چه شدت بیماری بیشتر باشد، اثر درمانی بیشتر خواهد شد ( p=0.01 ). نتیجه گیری و توصیه ها: پروتکل درمانی این مطالعه یک روش خوب در بهبود نسبی دو گروه متوسط و شدید بود و پیشنهاد می شود که در گروه خفیف از این روش استفاده نشود. مطالعه حاضر بیانگر این مطلب است که ضایعات پس از درمان با دز بالای متیل پردنیزولون باعث بهبودی نسبی بیماران شده و آنها را در وضعیت رضایت بخشی قرار می دهد. با این وجود هنوز روش خاصی در ثابت نگهداشتن این وضعیت بهبودی ارائه نشده است.